Full Day School

     Wayah iku, aku mulih sekolah lan numpak kereta dewean. Ujug-ujug ana wong wadon gawe klambi PNS lungguh in sandingku lan takon “ Mbak, arep mulih to? “ banjur aku njawab “ Inggih, Bu “, “ Aku yo jek tas mulih, Mbak.“. Aku namung mesem lan meneng.
     5 menit sakbare iku, wong e wiwit ngomong maneh “ Aku lo mbak, ngajar ing SMA XX, bocahe ndablek-ndablek, yen aku ngajar mesti enek sing dolanan hp, laptop, nge-pes lan akeh sing turu. Jane opo sing dipikir bocah-bocah saiki “. Banjur aku njawab “ Menawi bocahe kesel Bu, wonten bimbel, les ing njaba lan ana ekskul.“  banjur wong wadon iku njawab “ Nanging mbak, kudu ne sing di prioritaskan iku sekolah duduk ekskul lan liyane, saiki lo mbak, yen bocah ora sinau arepe dadi opo? Golek kerja angel. Aku njawab “ Inggih, Bu. Nanging yen muride mboten les, tugas e mboten rampung nanging numpuk, yen mboten saged nggarap soal pripun? Sakniki K13, guru mboten nerangake materi, nanging murid persentasi. “  banjur wong wadon iku njawab “ Iyo mbak, nanging saiki bocah sekolah dicolne saka tugas, dadi waktune bisa longgar, masio gak les, isih iso sinau. “ Inggih Bu, nanging saiki dadi fullday school, sami mawon. “ njawabku. Banjur iku aku mudhun lan pamit mulih. Rampung.

Cerkak Basa Jawa

Berkah Kajujuran

Oni, yaiku murid kelas 3 SMPN No.1 Pare. Oni murid cerdas lan teladan ing SMP No. 1 Pare, nanging uripe gak seapik ing sekolah. Bapake wis sedo tahun wingi, ibune mung tukang umbah-umbah sing bayarane gak tentu lan adine isih kelas 1 ing SMP No.1 Pare. Banjur ibune takon.

            “ Le, nduk, cita-citamu apa? “ pitakon Ibune

            “ Aku pengin dadi dokter. ” kandane Ocha.

            “ Aku pengin dadi AKMIL. “ wangsulane Oni.

            “ Yawes, sekolah sing pinter, supaya iso kawujud. “ andharane Ibu.

            “ Inggih, Bu. “ wangsulane Oni lan Ocha.

Sesuk isuk, Ibune belanja ing bakul ethek sing dadi langganan, ing bakul ethek iku rame ibu-ibu sing cerewet, ibu-ibu mirengake ceritane Bu Nina, wong paling sugeh ing kampung, nanging sombong. Bu Nina mbanggake anake sing bisa kelebu ing STAN. Banjur Bu Nina takon ing Bu Ani, Ibune Oni lan Ocha.

            “ Bu, anake pengen lanjut ing ngendi?. “ pitakon Bu Nina.

            “ Oni pengin ing AKMIL lan Ocha pengin dadi Dokter, Bu. “ wangsulane Bu Ani.

            “ Saiki sekolah larang , Bu. Lek gak nduwe duwit, gak usah nyekolahke anak duwur-duwur. “ andharane Bu Nina.

Banjur Bu Ani muleh lan mikir sing diomongke Bu Nina iku bener. Sakbare muleh sekolah, Bu Ani ngomong ing anak-anake opo sing diomongke Bu Nina isuk mau, lan ngomong sakbare lulus langsung kerja wae, golek duwit amrih gak soro maneh. Banjur Oni lan Ocha jawab.

            “ Sampun, Bu. Mboten usah mirengake omongane wong liya. Kula lan Ocha bisa golek beasiswa sinau tenanan amrih panjenengan mboten bayar. “ andharane Oni.

            “ Inggih, Bu. Kita murid teladan ing sekolah mesti bisa, kang wigati kita jujur. “ andharane Ocha.

Nyawang anak-anake sing semangat, Bu Ani dadi semangat lan gak gampang mirengake omongane wong liya.

3 tahun sakbare kedaden iku. Oni lan Ocha mlaku-mlaku, banjur gak sengojo Ocha nabrak wong lanang lagi telfon lan dompete ceblok.

            “ Ngapunten, Pak. Kula mboten sengojo. “ kandane Ocha.

            “  Iyo. “ wangsulane wong lanang iku, ngaleh.

            “ Loh, Cha, dompete sopo iku ceblok?. “ pitakon Oni.

            “ Hah? Paling dompete wong lanang sing ndek wau, Mas. “ wangsulane Ocha.

            “ Yawes, ndang balekno. “ kandane Oni.

Banjur Ocha mlayu goleki wong lanang sing ditabrak mau. Nanging wong lanang iku gak pethuk. Ocha mbalik ing Oni maneh. Banjur Ocha kaget, wong lanang sing digoleki, ana ing sandinge Oni lan ngandani Oni lan Ocha.

            “ Aduh, matur nuwun, nduk. Wes nemoke dompetku, isine isih utuh, matur nuwun, Le, Nduk. Sampean kabeh pancen bocah jujur. Tak wenehi duwit kanggo sekolah.“ kandane wong lanang iku.

            “ Inggih, Pak. Nanging kita mboten bisa nrimo duwit niki. Kita ikhlas, Pak. “ wangsulane Oni lan Ocha.

Amarga gak gelem nerimo duwit, wong lanang iku pengen pethukan ibune Oni lan Ocha. Wong lanang iku ngerti urip e Oni lan Ocha. Oni lan Ocha bocah sing cerdas lan jujur. Banjur iku, wong lanang iku gelem mbiayai sekolahe Oni lan Ocha amrih sukses, Oni bisa dadi kalebu ing AKMIL lan Ocha dadi Dokter. TAMAT